به گزارش پایگاه اطلاع رسانی نسیم قم، رضا تلخابی: در روزگار این تاریخ پرمکر و حادثه و در اوراق این کشور بزرگ برگهایی هست که گویی با زر و خون توأمان نگاشته شده.
از یکسو،حملات سبعانه آمریکای مستکبر و صهیون غاصب که چون دو سر اژدهای فتنه، یکی به زهر تحریم،دیگری به تیغ ترور میتاختند و ازدیگرسو،حمیّت ملتی که چون کوه البرز و دماوند و زاگرس استوار بر جای ماندند.
در آن «جنگ دوازدهروزه» که آسمان غزه و ایران اسلامی با دود و آتش انباشته شد و باروت و پهپاد بیامان بر خانهها و جانها بارید،خصمان در خیال خام خویش پنداشتند که ایادی فتنه و مزدوران مواجببگیر و غوغاسازان حرفهای،کوچه و خیابان را به صحنه آشوب بدل خواهند ساخت. تصور داشتند که جماعتی اندک،که سالیان دراز در هوای دلار و در سایه طمع نفس، به همزبانی با دشمن خو گرفته بودند،علم مخالفت برخواهند افراشت و بر بام خانههای این ملت، پرچم سیاه نفاق خواهند کوبید.
لیک تقدیر آسمانی و عبرت روزگار و امدادهای غیبی کار را به عکس نمودند.
آن فتنهگران، نه تنها در میانه میدان نیامدند، بلکه به کنج انزوا خزیدند و در سکوتی ذلیلانه،خاموشی گزیدند.خیابانها آکنده از سکینه ماند و کوچهها، آرامش را چون تاجی زرین بر سر نهادند.
مردمان با بصیرت،مرز میان «ملت» و «مزدور» را چون خطی از خون و ایمان مشخص نمودند،و پرده تزویر از رخسار مدعیان فرو افتاد.
چه شیرین تماشایی بود که در هنگامه هجوم دشمن خارجی، آنانی که همواره در وقت امن و آسایش، فریاد مخالفت برمیآوردند،در روز خطر به جُبن و ذلت دچار آمدند. آنان که خود را صدای مردم میپنداشتند،نه صدایی از گلویشان برآمد و نه قدمی برسنگفرش خیابان نهادند.و این خاموشی،خود سندی شد بر مزدوری و بیاعتباری؛ چرا که مزدور، تا زر و مواجب به دستش نرسد،پای در میدان نمینهد،و فتنهگر،تا بیگانه او را به ساز و دهل نرقصاند، توان هیچ جنبشی ندارد.
پس قلم تاریخ خواهد نگاشت: در آن ایام خون و آتش، زمانی که آمریکا با بمب و اسرائیل با پهپاد و مزدورانشان با ترور فرماندهان و دانشمندان بر جان این ملت تاختند، خیابانهای ایران آرام ماند؛ ملت سربلند ایستادگی کرد، و فتنهگران، چون سایههای بیجان، به گوشهی تاریکی خزیدند. این رسوایی، تا ابد همچون داغی ننگین بر جبین آنان باقی خواهد ماند، و آرامش آن روزها، همچون مدالی زرین بر سینهی ملت خواهد درخشید.
آن زمان که طبل جنگ به صدا درآمد و باروت کینه بر خاک ایران افشاندند آسمان این دیار شاهد صحنههایی بس شگرف بود. خیبرشکن و فتاح و سجیل ها دوش به دوش و بال در بال، همچون تیرهای خشم آسمانی، به قلب دشمن نشستند و پرده غرور استکبار را دریدند.
هر شلیک فرزندان این سرزمین خطبهای از ایمان بود و هرانفجارآیهای از قدرت خداوندی.
رزمندگان سپاه و فرزندان جانبرکف،درکنار دلیران و خاکی پوشان ارتش ، همچون شیران در کمین،بر دشمن تاختند و نشان دادند که «ایران» را نه به شمشیر و نه به نیرنگ توان شکست.
همدوش ایشان، مجاهدان نیروی انتظامی و سلحشوران فراجا و سربازان گمنام امام زمان ،و بسیجیان بی ادعا پاسداران حریم امنیت شدند، تا کوچه و خیابان در امن و سکینه ماند و نقشه فتنهجویان نقش بر آب گشت.
و چه باشکوه بود که در چنین هنگامه ای به برکت خون شهیدان و تدبیر فرماندهی معظم کل قوا خیابانها آرام ماند و دشمن، در حسرت همصدایی داخلی، ناکام ماند و چنین بود که آمریکا و اسرائیل، با همه قدرت ظاهریشان، در برابر ایمان و ارادهی این ملت، باز هم چون همیشه به شکست خفتبار دچار آمدند.
و این حضور پر از شعر و شعور در دیباچه تاریخ باقی خواهد ماند و سینه به سینه توسط مادران و پدران به نسل های آینده منتقل خواهد شد .
به امید پیروزی و سرافرازی همیشه ایران وایرانی.
