به گزارش پایگاه اطلاع رسانی نسیم قم، ۲۷ شهریور، سالروز خاموشی شهریار شعر و بیدل دلهاست؛ روزی که آسمان ادب فارسی، ستارهای تابناک را در خود پنهان کرد. شهریار، نه تنها شاعر، که نغمهپرداز جان و وجدان یک ملت بود؛ شاعری که از عمق کوچههای تبریز برخاست، اما پژواک آوازش در سراسر ایران و حتی آن سوی مرزها طنین انداخت.
شهریار را باید حلقهای میان سنت و معاصرت دانست. او با غزلهای فارسیاش، از مکتب حافظ و سعدی و نیما بهره برد و در همان حال، «حیدربابایه سلام» را آفرید؛ منظومهای که همچون سندی زنده از هویت و خاطرات مردمان آذربایجان، به زبان مادری سروده شد و با صداقت و صمیمیتی شگفت، فرهنگ یک دیار را به ایران و جهان معرفی کرد. در این منظومه، کودکانههای زندگی، تصویر روستا، طبیعت بکر، صفای مردمان و آداب و رسوم بومی، با بیانی دلنشین در کنار هم نشستهاند و روح جمعی مردم را در آیینه شعر بازتاب دادهاند.
غزلهای شهریار نیز دفتری است از عشق، عرفان، اندوه و امید. او از کوچهپسکوچههای عشق انسانی تا بارگاه معنویت پرواز کرد. در بسیاری از سرودههایش، دل در گرو اهلبیت(ع) نهاد و با زبانی شیوا، سوگ و شور شیعی را در غزل ریخت. در عین حال، از رنج مردم، از درد غربت، از زخمهای اجتماعی و تنهایی زمانه نیز سخن گفت و در کنار عاشقانههای آتشینش، آینهای از دغدغههای انسانی به دست داد.
۲۷ شهریور، تنها روز یاد شاعر نیست؛ روز تجدید عهد با رسالت شعر است. شهریار با آثارش نشان داد که شعر میتواند همزمان حافظ سنت، مفسر حال، و چراغ آینده باشد. او در غزل، عاشقانه و اجتماعی را در هم آمیخت؛ در مثنوی و قصیده، باورهای ملی و دینی را پاس داشت؛ و در «حیدربابا»، فرهنگ محلی را جهانی ساخت.
امروز که نام او بر بلندای تقویم ایران نشسته است، وظیفه داریم شهریار را نه فقط در کتابها، بلکه در روح جامعه زنده نگاه داریم؛ چراکه شهریار، میراثدار زبان فارسی و زبان ترکی آذری، و پُل پیوند اقوام ایران در پرتو شعر بود.
۲۷ شهریور، روز شهریار، روز پاسداشت کلمهای است که از جان برآمد تا بر دل نشیند؛ روزی که به ما یادآور میشود هنوز میتوان در میان غوغای آهن و دود، به شعر پناه برد و در کلام شهریار، روحی تازه گرفت.
رضا تلخابی؛ دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم ارتباطات اجتماعی و روابط عمومی بیمه سلامت استان قم
