حجت الاسلام محمدباقر ولدان؛ پژوهشگر و معاون فرهنگی آستان مقدس مسجد جمکران در یادداشتی به موضوع “خوانشی کوتاه از عهد، عقد و بیع با امام مهدی” پرداخت.
به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم، در روز هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری قمری، امام حسن عسکری(ع) توسط معتمد خلیفه عباسی به شهادت رسید و حضرت مهدی(ع) به امامت رسید و نهم ربیع الاول آغاز امامت امام زمان(عج) است.
در فرصت باقیمانده تا این عید بزرگ در سلسله یادداشت‌هایی از متخصصان و اساتید حوزه و دانشگاه در خبرگزاری تسنیم به تبیین ابعاد مختلف نهم ربیع الاول و وظایف منتظران در دوران غیبت می پردازیم. در روزهای گذشته سه یادداشت با عنوان “چگونه با امام زمان(عج) بیعت کنیم؟”، “معنای لغوی و مفهومی عهد و بیعت با امام”، “وفای به عهد و پیمان با ولی خدا” و “وظیفه سنگین جبهه حق در دوران غیبت”در خبرگزاری تسنیم منتشر کردیم و امروز مطلب پنجم را منتشر خواهیم کرد.
یادداشت پنجم: خوانشی کوتاه از عهد،عقد و بیع با امام مهدی
نهم ربیع نقطه عطف تاریخ بشریت برای یک سال تجدید میثاق با امامت و ولایت است. عصاره و خلاصه بعثت و رسالت انبیاء در طول تاریخ تا پیامبر خاتم و جانشینان پیامبر خاتم از امام علی(ع) تا امام عسکری(ع) در روز نهم ربیع الاول سال ۲۶۰ هجری قمری تبدیل شد به آغاز امامت و ولایت وجود نازنین امام زمان (عج).
ما هم در آموزه‌های دینی، هم در آیات شریف قرآن و در روایات و سیره عملی معصومین سه کلید واژه اساسی داریم با عنوان عهد، عقد و بیعت.
عهد یک التزام قلبی برای تبعیت و پیروی از یک نکته آرمانی و یک باور قلبی است. عهد می‌تواند به شکلی باشد که حس وادارنده انسان نسبت به انجام کار یا حس بازدارنده او نسبت به ترک کار در او تقویت شود. انسانی که عهد می‌بندد، در واقع اندیشه و احساس خود را متمرکز می‌کند بر فعل یا ترک یک عمل. اگر انسان توانست عهد درونی و اعتقاد قلبی خودش را تبدیل به یک اراده کند و عهد و قراردادی بین خودش و امام زمان برقرار کند، آنوقت یک مرحله از عهد بالاتر رفته و به عقد رسیده و عقد تکلیف آور است. عقد تعهدی است که باید مسئولان طرفین را مشخص کند. عقد یک پیمان و یک التزام است در رفتار که از مرحله قلب در اعضا و رفتار انسان بتواند اعتقادات خودش را با آن عقدی که بسته به منصه ظهور برساند.
گام سوم بعد از عهد و عقد بیعت است، بیعت از ماده بیع به معنای فروختن آمده است. کسی که در بیعت دیگری قرار می‌گیرد درواقع دارد از هستی خودش، مال و جان و آبرو و اعتقاداتش را در اختیار آن بیعت شونده قرار می‌دهد. ما می‌بینیم که نسبت به امام زمانمان در دعای عهد تاکید شده است همواره تکرار کنیم که این عهد و عقد و بیعت تا قیامت به گردنمان می‌ماند.
اگر شخص منتظر توانست این فرهنگ ناب مهدوی را در وجود خودش تقویت کند تبدیل می‌شود به یک منتظر پویا و کنشگر تا بتواند عهد و عقد و بیعت را بهتر و بیشتر در وجود خودش زنده بدارد.
امیدواریم‌که همه ما جزو مهدی باوران مهدی یاور باشیم و بتوانیم در رفتار، گفتار و افکارمان رضایت امام زمانمان و حقوق حضرت را رعایت کنیم و در واقع نصرت خودمان و یاری حضرت در در عمل ثابت کنیم.
نویسنده:حجت الاسلام محمدباقر ولدان، پژوهشگر و معاون فرهنگی آستان مقدس مسجد جمکران
منبع: خبرگزاری تسنیم استان قم/
