به گزارش پایگاه اطلاع رسانی نسیم قم، صلح امام حسن مجتبی علیهالسلام، آن رخداد سترگ تاریخ اسلام، تنها یک قرارداد سیاسی نبود، بلکه جلوهای از حکمت الهی و جلوهای والا از تدبیر معصوم بود؛ آینهای که در آن میتوان حقیقت مصلحت امت و عمق ژرفای رسالت الهی را مشاهده کرد.
در آن روزگار، پس از شهادت مولای متقیان علی علیهالسلام، جامعه اسلامی در گرداب تفرقه و فتنه دست و پا میزد. سپاهی که باید پرچمدار عدالت و حق باشد، گرفتار سستی و دنیاطلبی گشته بود؛ نفاق در صفوف مسلمانان رخنه کرده و شمشیرها بیش از آنکه در راه دین برکشیده شوند، در پی جاهطلبی و زر و زور به کار میرفتند. در چنین شرایطی، امام حسن علیهالسلام، آن وارث علم نبوی و فرزند امیر مؤمنان، با چشمی ژرفبین و دلی آکنده از خیرخواهی، صلح را برگزید؛ صلحی که نه نشانه ضعف، که اوج بصیرت و دوراندیشی بود.
امام حسن علیهالسلام میدانست که امت خسته و پراکنده، توان ادامه جهاد را ندارد، و ریختهشدن خونهای پاک مؤمنان جز تضعیف حقیقت اسلام ثمرهای نخواهد داشت. پس او با امضای آن پیمان، اسلام را از نابودی مصون داشت و گوهر دین را در دل تاریخ به امانت نهاد؛ تا روزی که قیام برادرش حسین علیهالسلام آن امانت را در صحنه عاشورا به تجلی رساند. این صلح، سکوتی مصلحتآمیز بود تا فریاد خونین کربلا رساتر گردد.
امروز نیز جهان اسلام در شرایطی دیگر، اما با فتنههایی همسان، گرفتار است؛ تفرقه و دنیاطلبی، امت اسلامی را به ضعف کشانده و دشمنان حقیقت، در کمیناند. همانگونه که در عصر امام حسن علیهالسلام، وحدت و بیداری راه نجات بود، امروز نیز تنها با بصیرت، همبستگی و ایستادگی در برابر نفاق و سلطهطلبی میتوان راه آینده را روشن ساخت.
صلح کریم اهلبیت، درسی جاودانه است: گاه مصلحت دین در شمشیر است و گاه در صلح؛ و آنچه معیار است، بقای حقیقت و سلامت امت است. امروز بیش از هر زمان دیگر، امت اسلامی نیازمند آن است که با الهام از تدبیر امام حسن مجتبی علیهالسلام، اختلافات را کنار نهاده، به محوریت قرآن و اهلبیت علیهمالسلام تمسک جویند، و در برابر فتنههای زمان، با وحدت و بیداری سدی استوار بنا کنند.
سلام و درود بر آن امام مظلوم، که صلحش زمینهساز قیام عاشورا شد؛ و درود بر امت بیداری که این درس را چراغ راه آینده میسازند.
رضا تلخابی؛ دانش آموخته کارشناسی ارشد علوم ارتباطات اجتماعی و روابط عمومی بیمه سلامت استان قم
